Początki istnienia Górnicy sięgają Średniowiecza, kiedy to na granicy dóbr czarnkowskich i wieleńskich, w pobliżu przeprawy przez rzekę Bukówkę Traktu Królewskiego, wiodącego z Czarnkowa do Człopy, powstały dwa zakłady.

Po stronie zachodniej rzeczki był to tartak oraz kuźnia (1597r.). Co prawda warsztat kowalski upadł po drugiej wojnie szwedzkiej ale tartak działał dalej. Na początku XVIII wieku zakład przejął nowy właściciel i zbudował młyn z budynkiem z muru pruskiego. Budynek do końca II Wojny Światowej jeszcze istniał. W 1772 r. mieszkały tu 32 osoby gospodarzące na 64 ha. W 1864 r. dobra młyńskie obejmowały już 181,75 ha. W 1880 r.  duża część tych dóbr została sprzedana 8 chłopom, którzy postawili swoje zagrody przy drodze do Dzierżążna Wielkiego i Kocienia. Po I wojnie zakład podzielono między 2 braci: Paul Witt dostał tartak i młyn oraz nieco roli i łąk, podczas gdy Ernest Witt gospodarstwo wielkości 33 ha.

Po stronie wschodniej rzeczki, nieco dalej od granicy, powstał młyn zwany młynem średnim. Należało doń  19 ha. Do 1860 r. był częścią Górnicy, potem przyłączono go do osady Carolina (dzisiaj Rychlik). Do tej części wsi należała też gospoda stojąca nad stawem. Była to własność dworska. Obok niej stała kuźnia dworska, w 1801 r. sprzedana prywatnej osobie.

W 1804 r., po rozbiorach, rozpoczęła się akcja osadnicza na tych terenach, i tak powstała kolonia Görnitz czyli obecnie Górnica . Osadnicy pochodzili z dóbr wieleńskich, każdy z nich otrzymał parcelę 7,5 ha za cenę 336 talarów, dodatkowo czynsz roczny wynosił 10 ½ talara.

W 1834 r. gmina ewangelicka wybudowała kryty strzechą budynek szachulcowy będący jednocześnie domem modlitwy oraz szkołą ( 1 klasa i 2 pokojami dla nauczyciela). W 1908 r. szkoła była za mała i wybudowano nową z 2 klasami i 2 mieszkaniami. Stara szkoła pozostała własnością kościelną
 do 1939 r., kiedy między Górnicą a Przyłękami wybudowano nowy kościół .

Na przełomie XIX i XX wieku zachodnia Górnica została włączona do wschodniej i od tego czasu obowiązywała nazwa Górnica.

Po 1929 r. , w nowym podziale administracyjnym do Górnicy przyłączono osady: Puhlstheerofen, Prielang, Klein Kotten i Kottenbruch.

Mieszkańcy Górnicy nigdy nie zaznali dobrobytu, powodem były zbyt małe gospodarstwa, słabe ziemie, brak własnych łąk i brak możliwości dodatkowego zarobku. Mimo to, we wsi był zajazd z karczmą, dom wypoczynkowy, szkoła, młyn, tartak, kuźnia i kościół

26 stycznia 1945 r. we wsi doszło do walk między Rosjanami i Niemcami, co kosztowało życie 9 niemieckich i 7 rosyjskich żołnierzy. Spalono 21 domów (w tym szkołę) w większości po ustaniu walk, pewnie z tego powodu, że to były niemieckie tereny.

Po II Wojnie Światowej wieś znalazła się w polskich granicach. Opuszczoną wieś zamieszkała w większości ludność z Kresów Wschodnich oraz województw: poznańskiego, warszawskiego i łódzkiego. Słabe gleby i tereny małych gospodarstw obsadzono lasami.

Obecnie wieś straciła charakter rolniczy ze względu na słabe piaszczyste gleby, natomiast przekształca się w miejscowość rekreacyjną.